«خشونت عبارتست از اقدام علیه جسم و جان، شرف، مال و حقوق افراد به طوری که ایجاد ترس نماید.»

«با او به ملایمت رفتار کنید، به این امید که متنبه شود و یا از نافرمانی خدا بترسد»

«برای تعلیم دین اسلام می روی اساس کارت تبشیر و مژده و ترغیب باشد و کاری کن مردم از روی میل و رغبت به اسلام گرایش پیدا کنند و کاری نکن که مردم از اسلام متنفر و فراری باشند، بر مردم آسان بگیر و در تنگنایی قرار مده»

لذا یکی از علل گسترش اسلام خلق و خوی و رفتار و طرز دعوت پیامبر اکرم(ص) می باشد و قرآن در این خصوص می فرماید:  «رحمت خدا ترا با خلق مهربان و خوش خوی گردانید و اگر تندخو و سخت دل بودی مردم از گرد تو متفرق می شدند.» آل عمران، 159.   بنابراین در مقام آموزش و تعلیم دین (دعوت به دین) رحمت و مدارا و رفق (فَاذ خِلُو فیهِ بِالرّفق) و اقدام اصلاحی و تربیتی و تدریجی و آرام و گام به گام مدنظر می باشد.    2- خشونت در کشف و تعقیب جرایم (شکنجه) اگر چه خشونت در کشف و تعقیب جرایم، تأثیر بسزایی در کاهش جرائم دارد اما نمی توان خشونت در این مرحله را مجاز شمرد. دستگاههای تعقیب کننده با مجهز شدن به دانش های روز و نیروهای کار آزموده و ضریب هوشی بالا باید طوری عمل کنند که از حیله ها و راههای فرار مجرمین از چنگال عدالت جلوگیری کنند. در مقررات اسلامی همواره بر ممنوعیت شکنجه و باطل بودن اقرار و اظهارات افرادی که از این طرق  حاصل می شود تأکید شده است. اصول «برائت» و «صحت»در حقوق اسلامی حاکی از اهمیت این امر از دیدگاه اسلام است. بنابراین سیاست کیفری اسلام توسل به اقدامات خشونت بار در مرحله تعقیب وکشف جرایم را ممنوع نموده و فرار مجرم از مجازات را بر شکنجه بی گناهان ترجیح داده است و در روایات زیادی به دفع و کنار گذاشتن حدود در موارد شبه فرمان داده است.   «در شبهات مانع اجرای حدود باشید یعنی حدود را به شبهه دفع کنید و از اجرای حدود در موارد مشتبه صرف نظر کنید.»   این نشان می دهد که اسلام در اثبات و اجرای مجازات های سنگین با دقت و وسواس عمل می کند و از گناهکار می خواهد بیشتر به دنبال توبه واقعی باشد و نمی خواهد مجرم خود را به دادگاه معرفی کند و مجازات شود بویژه در مورد گناهانی که بیان و نشر آنها به اجتماع آسیب می رساند اسلام      می خواهد پرده دری نشود و در این خصوص با سختگیری بیشتری در اثبات جرم به مسأله نگاه       می کند. 3- خشونت در اعمال مجازات برای مجازات تعاریف متعددی صورت گرفته است که غالباً مشابه به یکدیگرند. اگر مسیر جامعه به سمت سعادت و کمال باشد و مصالح جامعه مد نظر باشد قطعاً مصلحت جامعه همان جامع مصلحت افراد است و اگر افراد و گروههای اجتماعی، آزاد و سعادتمند نباشند جامعه نیز نمی تواند به تکامل و رستگاری برسد، لذا سلب برخی از آزادی های فردی و ایجاد برخی از محدودیت ها برای افراد در جهت حفظ سلامت جامعه می باشد اجتناب ناپذیر است و وجود مقررات و وضع قانون ایجاد محدودیت می نماید البته این محدودیت در جهت خیر و صلاح جامعه می باشد، اگر خیابانی را یک طرفه نمایند ممکن است در رفت و آمد عده ای ایجاد محدودیت نماید ولی در نهایت به نفع عموم جامعه است تا در امنیت کامل رفت و آمد نمایند. و قانون مجازات اسلامی در مورد تعیین جرایم و مجازات و اقدامات تأمینی و تربیتی که در مورد مجرم اعمال می شود می باشد. البته گاهی مجازات یک مجرم قصاص نفس یا قصاص اعضاء می باشد و شاید تصور شود که وقتی فردی اعدام شد دیگر اصلاح مجرم معنایی نخواهد داشت، در جواب باید گفته شود درست است که فرد مجرم از بین می رود ولی آثار این برخورد، جامعه را از هلاکت و سقوط در فساد و جرم باز       می دارد. بدیهی است دیگران با مشاهده این برخورد اگر در ذهنشان طرحی برای اعمال مجرمانه داشته باشند از ترس شان به دنبال این کار نمی روند و همچنین در برخورد با خود مجرم هم که قصاص شده است اصلاح بدین گونه صورت گرفته است که از ادامه جرم و جنایت او جلوگیری شده است و حیات جامعه در جاده سلامتی و امنیت قرار گرفته است. در نتیجه مجازات های شرعی قانونی اگر چه در ظاهر دارای خشونت هستند اما با در نظر گرفتن همه شرایط و تدابیر اتخاذ شده روشن می شود که سیاست کیفری اسلام در جهت محو خشونت در قالب مجازات است. پس بنیان اسلام بر مهربانی نهاده شده است لیکن در اجرای قوانین قاطعیت بدون محافظه کاری وجود دارد و انعطاف پذیری در آن را ه ندارد. دیدگاه اسلام در زمینه خشونت بسیار شفاف و روشن است. عمده تلاش ها در جهت مهار خشونت از طرق مسالمت آمیز و غیر کیفری است و لذا می توان گفت خشونت به مفهوم قاطعیت در اجرای قوانین موارد تسالم جامعه و یا دین در واقع خشونت نیست و می توان شماری از مفاهیمی را که مصداق خشونت قرار داده شده اند را از مصداق آن خارج و در مقوله قاطعیت قرار داد و در غیر این صورت باید خشونت را به دو قسم منطقی و غیر منطقی و مشروع و نامشروع، قانونی و غیر قانونی تقسیم کرد. حکومت اسلامی در ایحاد و حفظ محیط سالم و معنوی در جامعه اسلامی موظف است در راستای سعادت افراد شرایط را فراهم نموده و با کسانی که در صدد آلوده کردن محیط جامعه هستند مقابله جدی نماید. و به طور خلاصه اینکه اصل عدم تسامح (خشونت) با متخلفان و معاندان است و عدم قاطعیت در اجرای قانون با فلسفه قانون ناسازگار است. اسلام دین آسان و شریعت سهله و سمحه است یعنی احکام آن همراه عسر و حرج و ضرر مردم و تکلیف فوق طاقت و مشقت آور و له کننده انسانها نیست. پس کسانی حق ندارند با بهانه آسان سازی دین و «تساهل» مقررات دین را حذف کرده و یا از نزد خود تخفیف بدهند یا تخفیف بگیرند. خود دین انسانی است پس هیچ مسلمانی حق ندارد ادعا کند که با دستکاری در دین و تسامح در اجرای احکام دین می خواهد دین را انسانی کرده یا به دین خدمت کند.